Tá vit, fyri skjótt 40 árum síðani, valdu at byggja og festa búgv á Norðasta Horni, legði eg skjótt merki til Inga, tí hann vildi gjarna seta sín fingur á trivnaðin og annað.
Tað serliga við Inga var, at hann stóð altíð klárur at taka við ábyrgd, so tá vit skuldu velja fólk í eigarafelagið, var tað mestsum ein sjálvfylgja, at vit vildu hava Inga at taka við.
Hann vildi hava gott skil á tí fíggjarliga, so tá hann settist við kassan, vóru vit heilt greið yvir, at her var maður, sum ikki bara vildi hava gott skil á, men Ingi hevði eisini evnini at siga frá og at hava greiðar meiningar.
Ingi fekk eisini tittulin kassameistarin, nú boðini bórust um, at hann var farin.
Eg føldi tað sera trygt og gott, at hava slík fólk í byrjanini, tí tað koma ymsar avbjóðingar fyrstu tíðina, sum kravdu ikki so lítið av eigarafelagnum og teimum valdu.
Sum presturin eisini nevndi í kirkjuni, lá tað sera væl fyri hjá Inga, við tí hann setti sær fyri, men Ingi hevði eisini góða vitan og góð evnir!
Sum árini gingu, kundu vit eisini gleðast um henda smílandi og hjálpsama mannin, sum ofta var at síggja við plenuklipparanum og saksinum, á felagsøkinum.
Kom onkuntíð í prát við Inga, sum eisini vísti sín stóra áhuga, tá dóttirin og familjan eisini bygdu sær hús í Faksagøtu, har Ingi eisini búði.
Tað var, sum Ingi føldi Norðasta Horn at vera sín plett her á foldum, ið hann so fegin vildi hava okkum at trívast á.
Vit fara at sakna henda fitta og hjálpsama grannan, sum nú hevur sett plenuklipparan og annað frá sær – fyri seinastu ferð.
Takk fyri ALT, góði Ingi – takk fyri, at tú var júst tann tú var!
Ynski Guds frið og styrki til tín, Jonnu og tykkum, tí eg ivist ikki í, at tit sita eftir við stórum sakni, nú tit hava mist tykkara kæra Inga Ellingsgaard.
Hvíl í friði.
Granni tín,
Fríðálvur A. Jensen
